ΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ
Όπου δράττουσα έν τμήμα τής βασιλικής χλαμύδος
Ή μεγάλη έθρονίσθη γενεά τών Κομνηνών
Καί έστήριξεν έν μέσω τής άγρίας καταιγίδος
Τόν Έλληνισμόν τού Πόντου τής μητρός του όρφανόν,
Εκεί κύμα τρικυμίας μ' έσφενδόνισεν όργίλον,
Καί διέπλευσα πελάγη, μαύρα, άξενα, μακρά,
Φεύ ! μακράν τής γενέτειρας καί τών φίλων μου όφείλων
Νά ζητήσ' όλίγον άρτον διά πένοντα μικρά.
Φεύ ! τά δύστηνα πρίν έτι άναπτύξουν τά πτερά των,
Πρίν έξέλθουν είς τού κόσμου τήν κοιλάδα, συμφορά
Έφαρμάκωσε βαρεία τά άθώα όνειρά των,
Καί έτράπη είς όδύνην ή άθώα των χαρά.
Τό στενόν διήλθον στενών τό περίφημον τής Έλλης,
Καί διήλθον τών άγρίων Συμπληγάδων τό στενόν
Διπλής παίγνιον θυέλλης
Φεύ ! καρδίας καί κυμάτων, πουώδυνον πτηνόν.
Άλλ' ίδού ένώπιον μου τ'ής άρχαίας πρωτεύουσης
Έκτυλίσσεται τό κάλλος είς τήν αύγήν χειμερινήν,
Καί ήρεμα προβαινούσης
Τής νηός, γνωστήν ακούω είς τά ώρά του φωνήν.
Ήλθον όπου έκ τών σπλάγχων διελθόντες τής Άσίας
Οί έπίκουροι τού Κύρου, έθνών τρόμος καί λαών.
Άλλης πρόδρομ' ύπερτέρας κατά Μήδων έκστρατείας
Ής ένάμιλλον δέν είδε ούδείς έκτοτε αίών,
Όπου πάλαι τών μυρίων ό στρατός είς Έλληνίδα
Πόλιν εύρε φιλοξενών άδελφών υποδοχήν,
Κ' έλησμόνησε τών τόσων συμφορών τήν καταιγίδα
Καί έδόξασε τόν Δία μέ εύγνώμονα εύχήν 1
Ήλθον, όμως ουδέν ίχνος τού ένδόξου παρελθόντος
Είς τό όμμα μου παρέστη, ή δρεπάνη τού καιρού
Όλ' άλλοίωσε καί μόνος άναλλοίωτος ό Πόντος
Φρικτά κύματα κυλίει μετά κρότου φοβερού.
Έδώ έπλευσεν, είς τούτον τόν φιλόξενον λιμένα
Τού Ίάσονος τό σκάφος, ή περίφημος Άργώ 2
Καί ήγίασε τά μέρη τ' άφιλόξενα καί ξένα
Όπου έμελλον έν τέλει νά πατήσω καί έγώ.
Ό βωμός δέν μένει όμως ούτε τούτων, ούτ' έκείνων,
Καί ή δέησις τού Χότζα έκ μεγάλων άντηχεί
Μιναρέδων πρός αίσχύνην τού σταυρού καί τών Έλλήνων
Ών τό ξίφος έξηβλύνθην, ών στενάζει ή ψυχή.
Δούλη κλαίει άτιθάσσων συρφετών, άλλά τήν χείρα
Δέν έγείρει, φεύ ! αί χείρες έμωδιάσαν πολύ.
Ύπό άπαυστον Ήφαίστου ό Έγκέλαδος κρατήρα
Τήν φρικτήν όργήν του πνίγει, ήρεμεί, δέν όμιλεί.
Λεληθότως άνακύπτει ύπό πίεσιν βαρείαν
Καί τεμέν' είς τού 'Ολύμπου τάς θεάς οίκοδομεί, 3
Καί τά φώτα πάλιν σπείρει λησμονών μ' όδύνην ποίαν
Είς τόν Καύκασον γενναίοι έβραβεύθησαν παλμοί.
Άλλ' ό σπόρος όν καλύπτουν αί χιόνες τόν χειμώνα
Καί είς νέκρωσιν νομίζεις έντελή διατελεί
Ώς άκτίς θερμή Μαρτίου διαλύση τήν χιόνα
Άναφαίνεται είς στάχυν μεστωμένον, εύθαλή.
Μή, πρωτεύουσα τού Πόντου, τό παρόν σέ άπελπίζη,
Μή τού γείτονος τό φάσμα τήν ψυχήν σου θορυβή,
Όστις δράκων τερατώδης φοβερός διασκελίζει
Τούς φραγμούς του καί προβαίνει ώς παλίρροια βωβή.
Μέ τήν δίκελλαν είς χείρας σπείρε, σπείρε άκαμάτως,
Πατρίς τέκνων φιλομούσων, τάς άρούρας τών φρένων.
Άν τό κράτος τών Όσμάνων άνατρέψη γείτον κράτος
Καί τά τείχη σου προσβάλη στρατιά χριστιανών,
Τήν λευκήν καί ούρανόχρουν είς τά ύψη των σημαίαν
Άναπέτασον καί κραξόν στεντορεία τή φωνή,
Σεβασθήτ' Έλλήνων πόλιν καί πρωτεύουσαν άρχαίαν
Όπου έστησαν τών φώτων τόν φανόν οί Κομνηνοί.
____________________________________________
Παναγιώτης Γ. Ματαράγκας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.... Μετά δέ τούτο τήν θυσίαν, ήν εύξαντο παρεσκευάζοντο, ήλθον δέ αύτοίς ίκανοί βόες άποθύσαι τώ Διΐ τώ Σωτήρι. Ξενοφώντος Κύρου Άνάβασις Δ' Κεφ. VIII - 18.
2.... Καθ' όν τόπον φασί προσπλεύσαι τήν Άργώ καί τούς περί Ίάσονα. Διοδώρ. Σικ. βιβλ. XIV σελ. 260.
3.... Έννοώ τήν άδρά δαπάνη κατασκευήν τής Έκκλησιαστικής Σχολής καί τού Παρθεναγωγείου καί τήν ίδρυσιν έν τε τή πόλει καί τοίς περιχώροις Έλληνικών καί Άλληλοδιδακτιξών σχολείων.
* φωτό, Η συνοικία Δαφνούντα με το ναό του Αγ. Φιλίππου, την περιοχή των νεκροταφείων και το ναΐσκο του Αγ. Σάββα στην Τραπεζούντα, Πόντος. Φωτογραφία των Αδελφών Κακούλη, δεκαετία 1890.
Φαντασία και Καρδία δευτέρα ἔκδοσις
ΕΛEΓΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.