ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗΝ
Δέν ένέδωκεν ή τλήμων είς τήν βίαν τών δημίων·
Ή άτίμωσις ή πείνα, αί στερήσεις, ή σφαγή
Δέν έκλόνισαν τό θάρρος είς τά στέρνα τών άνδρείων,
Είς τά στέρνα των δέν σβύνει ή φιλόπατρις όργή.
Ό,τι τρείς είς μάτην χρόνους τριών δύναμις ήπείρων,
Στρατοί τόσοι, τόσα σκάφη, φρίκης φρούρι' άληθή,
Ό,τι τόσοι μόχθοι φαύλων καί κιβδήλων χαρακτήρων
Δέν κατώρθωσαν, έν τέλει ή Εύρώπη κατορθοί.
Κατορθοί δι' άπανθρώπου άποφάσεως Πιλάτου·
Τόν άντάρτην Προμηθέα παραδίδ' είς τόν σταυρόν
Έπειδή τόν θαρραλέον ήγειρε βραχίονά του
Άπειλών τόν αίμοβόρον τής πατρίδος του έχθρόν.
Έπειδή μετά αίώνων άτιμώσεις καί πικρίας
Τηρεί άσβεστον τό θείον τής έλευθερίας πύρ,
Καί μετέβαλεν είς ξίφη τάς άλύσεις τής δουλείας·
Έπειδή νά ζή ώς κτήνος έβαρύνθη ό άνήρ.
Φεύ ! εις μάτην τόσον αίμα εύγενές κατηναλώθη,
Μάτην έκλαυσαν τοσαύτα είς τούς δρόμους όρφανά,
Διπλούν μάτην είς τήν δόξαν όλοκαύτωμα έδόθη
Έν Άρκάδ' είς τά πελάγη, άλλο έν είς τά βουνά.
Ότε πεπυρακτωμένον καί άναπλέων σπινθήρων
Ήρπαζε φρικτού όλέθρου ό ήγούμενος δαυλόν
Καί καλών όλόγυρά του τήν χορείαν τών μαρτύρων
Μέτ' αύτών είς νέφος Άδου συνεθάπτετο θολόν
Φεύ ! τίς έλεγεν είς μάτην ότι τόση εύτολμία,
Τόσον πύρ φιλοτιμίας ήθελεν έξαντληθή,
Καί τού Μίνωος ή νήσος, τών άγώνων της βραβεία,
Ότι ήθελεν έκ νέου τά δεσμά περιβληθή ;
Ότε φεύ ! είς τήν κοιλάδα τού Βαφέ έπολεμείτε
Πλήρεις ζήλου διαπύρου, στρατιώται εύγενείς,
Κ' έπροκρίνετε έν μέσω τών πτωμάτων νά ταφήτε
Πλήν τήν δόξαν τής πατρίδος δέν κατήσχυνε κανείς,
'Ή όπότε λογχοφόροι, πλήν κατά πολλών όλίγοι,
Άπό τών χαρακωμάτων έξωθείτε τόν έχθρόν
Κ' έστρεφε τά νώτ' άτίμως είς Αύδού*, άλλά πρίν φύγη
Χείμαρρον πρό τών ποδών σας έγκατέλειπ' έρυθρόν,
Ποίος έλεγε πώς τόσον ήθελεν άγόνως 'ρεύσει
Αίμα, τό άγνόν σας αίμα, παλαιοί συμμαθηταί,
Κ' ή Ευρώπη τόν άγώνα μ' έν συνέδριον κηδεύσει,
Τόν άγώνα, όστις παύει πλήν δέν σβέννυται ποτέ ;
Έκαστος μέ τήν σειράν του· μή δυσπίστει, τλήμων Κρήτη.
Βουνά πάγων έπ' αιώνας ό Βεζούβιος φορεί,
Άλλ έξαίφνης φλόγας πνέει, μύδρους 'ρίπτει, καίειε, πλήττει,
Έν μιά στιγμή αίώνων έξυβρίσεις τιμωρεί.
____________________________________________
Παναγιώτης Ματαράγκας έν Άθήναις τήν 15 Φεβρουαρίου 1869.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Αβδού, βρίσκεται στην ενδοχώρα του Δήμου Χερρονήσου, σε ημιορεινή τοποθεσία, στους πρόποδες του όρους Σελένα και σε υψόμετρο 230 μέτρα. Απέχει 38 χλμ. ανατολικά της πόλης του Ηρακλείου και 15 χλμ. από το χωριό Χερσόνησος, στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο οροπέδιο Λασιθίου. Είναι χαρακτηρισμένο ως αγροτικός ορεινός οικισμός και βρίσκεται στη μέση του καταπράσινου κάμπου της Λαγκάδας.
Το τοπωνύμιο «Αβδού» κατά την παράδοση προέρχεται από το όνομα του προφήτη Αβδιού, ναός του οποίου υπήρχε στη θέση Κοντάρια ή Λινές. Η παλαιότερη καταγεγραμμένη αναφορά στο τοπωνύμιο «Αβδού» απαντάται σε Ενετικό έγγραφο του 1381, όπου αναφέρει την περιοχή ως φεουδαρχικό κτήμα το οποίο ανήκε στον Michel Quirino. Το 1577 αναφέρεται από τον Fr. Barorri ως "Avdhu Apano" και "Αvdhu Cato". από τον Καστροφύλακα το 1583 ως "Αvdhu" με 253 κατοίκους και από τον Βασιλικάτα το 1630 ως "Avdu". Στην τουρκική απογραφή του 1671, αναφέρεται ως "Avdu" με 37 χαράτσια.
 |
| Χριστιανικός ναός το σπήλαιο τής Άγ. Φωτεινής, στην περιοχή Κουκούλα, υψόμ. 760. Η χρήση του ανάγεται στην αρχαιότητα |
Με ρίζες στο Μινωικό πολιτισμό υπάρχουν πολλά αρχαιολογικά ευρήματα της εποχής αυτής.
Δεν είναι τυχαίος ο ισχυρισμός του Γάλλου καθηγητή και μεγάλου κρητολόγου Paul Faure ότι μία από τις εκατό μεγάλες πόλεις της Κρήτης (εκατόπολη κατάΟ υπομινωϊκός (ανάγεται δηλ. περίπου εις τους χρόνους της καθόδου των Δωριέων) οικισμός Σπηλιαρίδια, τα δύο ιερά σπήλαια Αγίας Φωτεινής
και Φανερωμένης καθώς και θεμέλια πρωτοχριστιανικών ναών και κτισμάτων σε
διάφορα μέρη, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι από
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.